gerçekliğe küstüğümden beri..

Ruhum daha da, dar ağaçlarına hayran oldu

Gerçekliğe küstüğümden beri

Sessizliğin boşlukları doldurmasını beklemek mi acizlik

Yolumu unutmuşum

Yokluğa yüz verip, varlığa küstüğümden beri.

Bu sızının geçmesi bağlanmış kader ipleriyle bir şarta

Şairim sus ki sözün ulaşsın bir nebze arşa

Ben de biliyorum artar değeri, sustukça muteber

Bu öğüdü gel de susamayana ver der

Dedim ya, çocukluğum başlar, gerçekliğe küstüğümden beri..

Pamuk şekerden tarlalar gönderdim gökyüzüne

Elimin yüzümün acısı bundan ya çokça da bulaştırdım hüznüme

Sorarım bu ağırlıksa çektikçe dolan nedir ya göğüsüme

Budur ressamımın boyası, gözyaşları en büyük eseri

Dedim ya, başladı sanatçılığım gerçekliğe küstüğümden beri...